บทที่ 408

เสียงบรรเลงสุดท้ายของวงออร์เคสตราเลือนหายไปในความเงียบ เหลือไว้เพียงเสียงพึมพำแผ่วเบาจากบทสนทนาอันพึงพอใจและเสียงแก้วคริสตัลกระทบกันบางเบา

อลาริคยืนขึ้น เพียงการเคลื่อนไหวนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ทั้งห้องโถงเงียบสงัด

เขาเหลือบมองเจเดน ผู้ซึ่งยังคงทนรับคำแสดงความยินดีไม่รู้จบจากเหล่าขุนนางที่อยู่ใกล้ๆ ...